Obor Karari

 

Obor Karari

Karya: Muhammad Farid Rubiansyah

Kelas: 8E

            Manéhna aya kénéh dina luhureun ayun-ayunan. Manéhna anggur sidakep bari olohok teu ngiceup-ngiceup. Padahal, wanci geus sariak layungna. Méga geus angkeub. Moal lana deui, brét cai jiga nu dikucurkeun ti langit, ngabaseuhan dunya, ngabaseuhan manah anu kacida garingna.

            Hayang pisan kuring téh ngabagjakeun manéhna. Dijajap dianteur ka imah, nedunan sagala kahayangna. Hanjakal. Kuring kawas kapuk kaibunan, taya tangan pangawasa, rarasaan téh beurat, teu cong teu ceup.

            Saprak manéhna, adi kuring nyalametkeun kuring ti si bebel nepi ka hanteuna, tilar di bumi alam, kawas iwak nangtang sujén. Ngan nu matak nyentug téh, leungeunna nyekel kana paha. Sedeng Tapi ayun-ayunan mah oyag, suwung.

            “Hayu mulih néng, hujan. Ihlaskeun baé patina. Matak kitu ogé geus dipasti ku jangji, dipundut ku nu kawasa. Bapa mah yakin mantenna tos ngajeneng di bale tingtrim.” Bapa nyarita.

            Unggal poé kuring mindeng nempo. Manéhna diuk dina ayun-ayunan.  Kitu wé unggal poé téh, tara lana, ngagedur sakedapan laju pareum teu nyésakeun ruhak, lir obor karari.